Gemaakt van zontomaatjes, basilicum en een melange van zonnebloem- en extra vergine olijfolie.
De basis voor een snel pastagerecht, voor op brood en toast en om vegetarische of vis- en vleesgerechten een hartige kick mee te geven

De geschiedenis van pesto brengt je naar Genova, in het Noord-Italiaanse Ligurië, waar men de traditionele “pesto Genovese” maakt door in een vijzel basilicum en pijnboompitten te vermalen met olijfolie.
Afhankelijk van de regio wordt harde Parmezaanse kaas of schapenkaas toegevoegd om het mengsel hartiger (zouter) en voller te maken en te binden.
De naam “pesto” is afgeleid van het Italiaanse “ mortiario e pestello:” vijzel en stamper.
Vaak wordt gedacht dat in pesto ook knoflook thuishoort, maar dat is vermoedelijk een later ontstane variant.
Een andere, jongere variant is rode pesto: pesto op basis van zongedroogde tomaatjes maar op dezelfde manier gemaakt als de groene grote broer. GreenAge vernoemde haar pesto’s naar de kleur: pesto verde (= groen) voor de groene basilicumpesto en pesto rosso (= rood) voor de pesto van zontomaatjes.
Want pesto Genovese zou een onterechte benaming zijn: er is namelijk geen kaas gebruikt in onze pesto omdat we ze graag in veganistische vorm wilden hebben.
In plaats daarvan zijn gedroogde aardappelvlokjes gebruikt, om de consistentie, de structuur en het “mondgevoel” gelijk te maken aan die van pesto met kaas en om de pesto toch te kunnen binden, waardoor deze goed smeerbaar wordt.
Pesto gebruik je op een stukje vers brood, op toast, crostini en bruschette, al dan niet met gegrilde of verse groenten of kaas, vlees of vis.
Een supersnel en jammie pastagerecht maak je door beetgare pasta te vermengen met een flinke lepel pesto en wat extra olijfolie en enkele druppels citroensap.
En daar kan de liefhebber uiteraard wat Parmezaanse kaas over raspen! Pesto is overigens ook een heerlijke smaakmaker in dressings en als vulling van vis-, gevogelte- en vleesgerechten.